+32 (0) 14 41 95 10 info@francienmaas.be

MIJN WERKEN / TEKST / POËZIE

Tekst & Beeld

Herinnering     
tekst op glas

Herinnering

Je was er, je sprak
en ik werd stil
begrepen
gedragen

Nu in herinnering
warmte
geborgen

ik ril

Je was er, je sprak
en ik werd stil
betreden
gelaten

Nu in herinnering
niet – zijn
voldragen

ik tril

 

 

 

© Francien Maas

Destinos

Ik vind geen passend woord
en toch kan ik niet zwijgen
gemangeld en bekoord
aanvaarden en diep neigen
De Causse Noir in ’t zuiden
heeft stil mijn hart geroofd
Ik kan hier niets meer duiden
Het niet – zijn werd beloofd

Ik laat me weerom drijven
door ’t pad met het verhaal
want wortels kunnen schrijven
‘k Verlies me in hun taal
’t Gesteente zal me dwingen
om klein mijn weg te gaan
’t Mysterie zal weer zingen
van vol en leeg bestaan

De hemel zal mijn dak zijn
mijn raam een regenboog
de rotsen mijn vervoering
de sterren mijn betoog
In ’t woud zal ik vertoeven
langs wegen steil omhoog
de wind zal lachend vragen
naar ’t water in mijn oog

Ik tril in al mijn leden
van ’t grote dat ik voel
De stilte zo betreden
geen enkel ander doel

© Francien Maas

Destinos
collage met papier

Inzicht
borduurwerk op laken

Inzicht

 een stelletje lakens
lag languit in ‘t gras
te bleken in ‘t zonlicht
naast de andere was
’zo’ zei het ene
‘ik rafel al wat’
‘ja’ zei het andere
‘ik heb zelfs een gat’
‘alles is vergank’lijk,
ik droom van pensioen
wat wil jij na liggen
in dit leven nog doen?’
‘ik ga naar de naaister
voor nazicht, herstel
daarna in de stilte
dan zie ik het wel’
‘dat wordt even wennen
leven zonder last
maar alles is beter
dan gemoffeld in de kast’

na maanden reflectie
betrekkelijkheid zien
zonder wrok dragen
aanvaarden bovendien
hing een stelletje lakens
beweeglijk en fragiel
vol kleur in de wereld
vol Licht in hun ziel

© Francien Maas

Tekst

Hunkering

Van hunkering naar één
en nood aan weg, vergaan,
‘t gevoel van lot – gelaten,
zin – zoek in ‘d aardse baan.

Zo hunkerpijn klieft wezen
doorweekt van eigen klein,
van brand – verlangen schroeiend
Licht laat proeven van zijn Zijn.

Maar waar, o Bron van dit bestaan,
Geest van vloeiend – harmonie,
vind ik , vertrouwend en zo eigen,
bevroedend, wat ik nu niet zie?

Duisternis, ik – schaduw groot,
niets ben ik, zonder eigen dood.
Neem mij toch, bij ‘t eten van dit brood
of bij ‘t gezang van levensnood.

Verdeeld – zo, ik ben weet niet wie.
Heeft mijn zelf dit dan verricht ?
Verblind me meer, zodat ik zie,
maak mij heel in ‘t echte Licht.

Maal mij kleiner, kneed mij fijner
zodat ik eeuwig zie;
niets zo zuiver,
Licht in Harmonie.

Laat dit groeien in mij, arme mens.
Leer mij stil zijn voor hunker – wens.
Geef me pijn, maar ben nabij.
Leer mij zien; Gij leeft in mij.

© Francien Maas

Herkennning

 je bewoont de vlam
die mij verteert
en mij naar eigen
kleinheid keert
uit as van aarde
opgericht
mijn ziel herkent
dit zuiver licht

stil van
wat is, niet blijft
dit leven geeft
een ziel, omlijfd
‘t verdriet is zo
gerijpt nabij
grenzeloos
herkennen wij

geen nuchter mens
die dit begrijpt
een ziel is meer
een ziel, gerijpt
oneindigheid
harmonisch pijn
gevleugeld
door een ander zijn

 

 

© Francien Maas

Wij zeggen dank

In de onrust van die nacht
heb ik gedachten tot tekens saam gebracht
om ‘dank’ te zeggen, … maar wacht,

Ik voelde enkel de onmogelijkheid
te weten wie, waar, in welke van mijn levenstijd
zijn vonken gaf tot dit reeds lang besloten feit

en snakkend naar rust in volledig zijn
zwol mijn zee van gebrek en klein
Wie kneedt ons tot wie we zijn ?
Het leven vormt, maar niet met enkele lijn

Doordrenkt van ’t innerlijke dankgevecht
vroeg ook meerduidigheid haar recht
Kun je danken zonder geknecht ?

Wie dankt wie ? Zo vroeg ze mij
wie wil ontvangen maakt toch ook wie geven blij
en wie geeft is niets zonder wie ontvangt erbij
en ik dacht nog: heerlijk evenwicht, zo zij aan zij

 

© Francien Maas

Zal er nog een lente zijn

 

 

Mens – verlaten toont dit land
haar donk’re ruggen aarde
een schoot verlangen, zaadloos zand
ontvouwt verweerd haar waarde

Met groene schors aan noorderkant
staan stammen naakt in schaamte
hun kruin als hout dat samenspant
de hemel in ’t geraamte

De beken drijven buiten zoom
de weiden week van water
’t verdronken gras verliest zijn droom
van vee, dat is voor later

De wind verbijt, betreurt zijn kracht
en huilt om het verwonden
hij beukt op wat hij staande acht
uit onmacht, zelf geschonden

Koud – geel snijdt de horizon
verblindend door mijn ogen
die stil aanschouwen, zielsverwant
betraand van mededogen

© Francien Maas

Het nieuwe

de lente zingt, de lente springt
en rollebolt over daken
de lente wint, de lente mint
ze danst in haar ontwaken

de winter is voorgoed voorbij
de herfsten staan op zolder
onmiskenbaar baart ze vrij
een nieuwe scheut, een wonder

het oude valt, vergane kracht
niets houdt beweging tegen
het helen wordt vaak lang betracht
in ’t breken woont de zegen

oh nee, ‘k verwoord hier niet het brood
maar ’t groeien zonder beven
aarzel niet in ’t Licht van dood
naar ’t eigen hart te leven

waar ’t oude sterft en aarde treurt
ontspruiten nieuwe dromen
het leven erft waar aarde scheurt
mijn lente is gekomen

© Francien Maas

Zegen

vakantie is op gang gekomen
na het vechten tegen zware bomen
van klei en vorm en vuile was
in ‘t huis waar stof aan ‘t weven was

en zo mijmer ik tijdens ‘t strijken
wanneer bijkomstigheden wijken
en ik thuis kom in het Hart
waar alles zich als vanzelf ontwart

ik weet dat ik geen heil’ge ben
toch hoor ik zegen in die stilte-stem
en ik dans en dans, moe maar in kadans
waterwangen wenken weer een nieuwe kans

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

© Francien Maas

Nachtgedachten

Vaak wandel ik half – dwalend
bij nachte naar beneê
van boekenrek naar tafel
van een foto naar de zee
ik verzeil in de geschiedenis
van Petrarca, Brel of Klee
of ik reis weer naar Atlantis
op verkenning in een stee

Maar soms blijf ik ook stilstaan
bij een kleinood hier in huis
zo werd ik laatst gezogen
naar grootmoe aan ’t fornuis
hier staat nu nog haar zetel
een beetje uit de tijd
met pootjes licht gebogen
de armen zacht gespreid
het blonde hout gespannen
tussen vaag – groen gobelin
dat pronkt wel met zijn eindjes
van het vaak bezeten zijn
Als dat meubeltje kon praten
bij de gloed van ’t kolenvuur
ik zou ’t niet kunnen laten
ik zou beschrijven ieder uur

Zo zit ik te verwijlen
bij die vrouw van moed en kracht
want zij heeft strijd en dagen
met geheven hoofd volbracht
Er blijft een massa vragen
bij die dagen van weleer
ik hoor in alle talen
slechts flarden telkens weer
over ’t huisje van haar ouders
met het oeroud weefgetouw
dat stond toen ingegraven
in de zandvloer van de bouw
het smokkelen in de oorlog
als kind nog in de nacht
het vergaren van wat voedsel
het omzeilen van de wacht
de zorg voor broers en zussen
als oudste van ’t gezin
het buitenshuis gaan dienen
haar huwelijk tussenin
over ’t zingen in de morgen
de zondagsschool, een kroon
over zus te vroeg gestorven
en haar doodgeboren zoon
over ’t kind door uniformen
te jong uit ’t bed gelicht
de eindeloze maanden
zonder één enkel bericht

Vaak wandel ik half – dwalend
bij nachte naar beneê
van de tafel naar het zitje
in gedachten met haar mee

Maar wat ik dagelijks terugzie
is een liefde achter glas
gezeten op haar stoeltje
voor een bolle glooiing vlas
haar handen al die jaren
monumenten van formaat
ze dansten over ’t kussen
tussen koper, klos en draad

Ik wou dat ze nu hier was
de handen in haar schoot
ze zou me vast vertellen
over ’t leven na de dood

© Francien Maas

Uit evenwicht

ontworteld en vervreemd
van dat wat leek op
‘voor altijd’
maar niets is eeuwig
behalve nu dan
de spijt van mijn geboren zijn

’t verborgen leed
raast door de stilte
vergroeid tot pijn
terwijl dat leed
slechts gedragen
en ik
begrepen wilde zijn

’t geschonden wezen
van zinnen ontdaan
verminkt
zal ik
de nacht ingaan

 

 

 

© Francien Maas                             – opgedragen aan Jasmine –

Als ’t verdriet

als ‘t verdriet van laten varen
zich bundelt in mijn pijn
om in leegte te bedaren

oh hemel, laat mij ledig zijn

 

 

© Francien Maas
p

Van vele teksten werden tekstkaarten gemaakt.
Eenheidsprijs voor renovatie 2,50 Euro en tijdens renovatie 1,25 Euro

Van bepaalde werken zijn er kunstkaarten gedrukt.
Eenheidsprijs voor renovatie 1,50 Euro en tijdens renovatie 0,75 Euro
Pakje van 18 verschillende kaarten:
Eenheidsprijs voor renovatie 27 Euro en tijdens renovatie 13,00 Euro

Interesse in een cursus / workshop?

Spreken mijn werken u aan? Wenst u een kunstproject op maat?

Sociale media
Telefoon
Galerie

Enkel op afspraak!

E-mail
BTW-nummer

BE0703.695.012

de herbeelding

Francien Maas

Beeldend kunstenaar

Beelden - Collages - Dodenmaskers - Medailles  Poëzie - Portretten - Reliëfs - Schilderijen