Het verlangen

Als we de elementen (plattegrond Alveringem en grondplan van het WZC) die de basis vormen voor dit beeld nu even buiten beschouwing laten dan zien we een vrouw die in de verte tuurt, verlangend naar haar heimat, de plaats, het huis waar zij het grootste deel van haar leven thuis was. Zij verlangt naar haar oude leven, het haar bekende verleden. Toch weet ze dat teruggaan onmogelijk is. Vroeg of laat worden wij allen geconfronteerd met onze eigen beperkingen. En graag of node: we moeten leren los-laten. En wakkert het zich bewust worden van de eindigheid van dit aardse leven niet automatisch een al even eindeloos verlangen aan naar echte rust en harmonie? De Westhoek, waar de einders eindeloos lijken, wakkert mijn verlangen aan naar een buitenaardse rust en harmonie, een wezenlijk verlangen dat in elk mens leeft. Toch? Het beeld heeft dus een dubbele boodschap, op de uitnodiging samengevat als volgt:

Het grondplan van ‘t Hoge

en het gemeenteplan van Alveringem

verhalen het verlangen naar mijn heimat

tussen verre einders vol onbeschrijflijk licht

herinneren zij mijn ziel

aan Eindeloze verten, vol Eindeloos licht.